μάχηνδε

μάχηνδε (Α)

επίρρ. στη μάχη («πρῶτοι τοίγε μάχηνδε κατὰ χρο[ὸς ᾔεσαν ὀσμήν», Θεόκρ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < μάχην (αιτ. τού μάχη) + επιρρμ. κατάλ. -δε (πρβλ. πεδίον-δε, πόλιν-δε)].